I:
Pats! Er kan ons, ook u, gewaardeerde lezer iets ongelooflijks overkomen! Bij het zien van Hannekes schilderijen worden onze ogen gefêteerd op uitbundige kleurpracht. Die betovert onmiddellijk. Maar meer nog worden we verrast door raadsels die haar geschilderde werelden oproepen. Niet alleen omdat deze werelden uit haar ‘dagelijkse’ leven lijken te zijn geplukt, maar ook omdat zij herinneringen aan werken uit de kunsthistorie oproepen. Kleur, werkelijkheid en artistieke imaginatie vormen tezamen de verbeelding van het universum van de kunstenaar. Dat universum is rijk, het resultaat is wonderlijk en roept bij nadere beschouwing verwondering op.
II:
De rijkdom ervan is een afspiegeling van de omgeving waarin zij woont en werkt. Dus de wereld die deel uitmaakt van haar familie, van de uitbundige natuur (bos, weiden, vijver) met haar talloze florale motieven, de dieren in huis en stal of in het wild levend. Of van het huiselijke en dagelijkse. Maar ook van de verschijningsvorm van licht (de maan) en reflexbeelden (in het landschap) an sich. Die afspiegeling staat echter niet op zichzelf, want het gaat haar niet om het nastreven van wat traditioneel gezien louter tot ‘genres’ in de schilderkunst wordt gerekend. Van wat onmiddellijk begrepen zou moeten worden.
III:
Hannekes doeken roepen wel zéker herkenbaarheid op, maar tegelijkertijd ook vragen met betrekking tot die herkenbaarheid. Haar universum is niet eenduidig. Zij schildert niet na, maar is evenwel dol op het nastreven van mimesis (Gr.: ‘nabootsing’), zij schildert virtuoos maar kiest niet voor oplossingen die voor de hand liggen. Een schilderij, zo meent Hanneke, moet immers niet (alleen) behagen, maar moet nieuwe en onverwachte werkelijkheden voorspiegelen.
Zo meen je als beschouwer soms beroemde werken uit de kunstgeschiedenis te herkennen. Niet in hun geheel weergegeven, vaak fragmentarisch. Of even vaak anders gepresenteerd dan we gewend zijn: liggend in plaats van staand bijvoorbeeld. De vanzelfsprekendheid die in onze herinnering is geslopen raakt daardoor wat gedesoriënteerd. Wat is geschilderd – dat is de eigenlijke bron – maakt de beschouwer bewust van zijn kijkgewoonte. En die moet worden uitgenodigd tot andere gewaarwording.
Ieder schilderij is het resultaat van een zoektocht, zowel van de schepper – Hanneke - als van u, kijker, die haar creaties wil doorgronden. Pats! Laat u (ver)leiden door wat u meent te zien en te ontdekken in de luister van haar geschilderd universum. In één woord: rijk!
Tijn Vaes, kunsthistoricus, november 2021
